In januari 2016 studeerden een groep nieuwe vertellers af op de Nationale Vertelschool. Ze vertelden hun verhalen voor een volle zaal. Nu was dat al heel mooi maar wat zouden ze gaan doen met de verworven kennis in hun dagelijks leven na de opleiding?
Afgelopen zaterdag was er een terugkomdag en konden wij als docenten luisteren naar hoe het deze nieuwe vertellers was vergaan. Los van vertelvoorstellingen, spreken voor studenten en volle zalen, namen ze het volgende mee in hun dagelijks leven en werk:
o ‘ Ik heb meer lef gekregen om in het openbaar te spreken en in de belangstelling te staan. Ik durf mezelf weer te laten zien.’
o ‘Ik heb mijn speelkracht teruggekregen. Ik heb herwonnen wat ik vroeger had maar wat ik onderweg verloren ben.’
o Ik heb meer contact met mijn omgeving.’
o ‘Ik heb inzicht gekregen in onbewuste kanten van mezelf.’
o ‘Een basisangst in mijn leven is er niet meer. Ik neem meer tijd en kan beter loslaten.’
o ‘Ik vertrouw meer op mijn eigen verhaal. Ik weet me er zo mee te verbinden dat het vanzelf komt.’
o ‘Ik kan me een verhaal beter eigen maken en daar zijn waar het verhaal is. Als ik in het beeldverhaal ben valt alle nervositeit weg.’
o ‘Ik durf mezelf weer toe te staan te leren, fouten te maken en heb het vertrouwen gevonden om het podium op te gaan.’
o ‘ Ik krijg terug dat het vertellen voor een grote groep me zo gemakkelijk lijkt af te gaan.’
Na de terugkomdag reed ik, samen met mijn collega Ailun Elzenga, terug naar huis. Dankbaar en deemoedig, want ik realiseerde me dat ik als verhalenverteller elke dag leer en hopelijk nooit uitgeleerd raak. En dit is waarom:’ Verhalen vertellen ons wat we al wisten en vergeten hebben, en herinneren ons eraan wat we ons nog niet hebben voorgesteld. Anne L. Watson’