Door: Marita Coppes
Voor vrouwen is de vrijheid om te kunnen kiezen nog niet zo oud. Slechts een paar generaties terug geloofden vrouwen nog dat ze geen keuze hadden als het op geboortebeperking, buitenshuis werken of studeren aankwam. Misschien is het daarom niet zo gek dat vrouwen het moeilijk vinden om voor zichzelf te kiezen.
Stel dat het kon: met een tele-tijdmachine terugkeren naar de tijd van mijn overgrootmoeder. Ik zou haar vinden in een groot huis in Enschede, ze is de afgelopen jaren bijna doorlopend zwanger geweest of heeft borstvoeding gegeven. Tien kinderen heeft ze gebaard. Studeren was niet voor meisjes. Als goede katholiek kreeg je zoveel mogelijk kinderen. En werken? Dat was het domein van mijn overgrootvader. Er viel niet veel te kiezen voor mijn overgrootmoeder. Gelukkig groeide de lijst met keuzemogelijkheden elke generatie na haar. Twee van haar dochters gingen studeren, haar kleindochters gingen ongetrouwd samenwonen, en combineerden werk en moederschap en haar achterkleindochters ervaren keuzestress omdat er zoveel te kiezen valt.
‘Kiezen vind ik soms moeilijk omdat het antwoord op wat ik echt voor mezelf wil op zich laat wachten. Het duurt soms dagen voordat ik die vraag kan beantwoorden. Zou dat komen omdat die vraag generaties lang helemaal niet gesteld kon worden?’ vraag ik aan twee vriendinnen op het terras.
‘Als er zoiets als een keuzespier zou bestaan dan is die van ons nog niet zo getraind,’ beaamt de vriendin wiens haar wit geworden is wat haar zachter maakt dan ooit te voren.
‘Spierkracht ontwikkelt zich door trouw te trainen, door de grenzen op te rekken van wat je spieren gewend zijn. Het doet in het begin pijn maar je wordt er wel sterker van,’ zegt mijn andere vriendin die wekelijks in de sportschool is.
Samen worden we erover eens dat onze keuzespier elke dag sterker wordt door voor ogen te houden waar we naar toe willen en daar trouw aan te blijven, hoeveel pijn het soms ook kan doen om uit onze comfortzone te stappen en onbekende wegen in te slaan. We memoreren elke keer dat het ons lukte ons eigen verhaal te leven, met onze vrije keuzes als hoofdstukken van een zelfgeschreven verhaal.